Wij worden groot

Inge zegt: “De kleintjes van weleer zijn geen kleintjes meer”. 
We zijn inmiddels aardig uit de kluiten gewassen, zegt Inge. Mama doet vaak erg chagrijnig tegen ons. Als we bij haar komen gromt en blaast ze naar ons. Dan weer likt ze onze oortjes en even later weer blazen. Toen 1 van ons een keer te dicht bij haar kwam beet ze in zijn kop. Maar ze leert ons ook beestjes vangen, zodat we in onze eigen onderhoud kunnen voorzien. Dan moeten we achter haar  aan sluipen en hebben we een hagedis gevangen dan moeten (mogen) wij die opeten. Carl en Inge vinden dat echt zielig  maar dat is de natuur zegt men hier in Spanje.

Mama vindt trouwens dat ze hier woont want ze ligt geduldig op het terras op tafel te wachten tot ze eten krijgt.

Arm baasje Carl die is aan zijn treinbaan bezig maar af en toe wil hij even zitten om iets te doen en dan stuurt hij een foto naar Inge met de klacht “ik ken er niet bij”.

We hebben veel gesloopt moppert Carl dan tegen ons.